«Μόλις ανέβασε στόρι. Να το δω; Χθες βράδυ πόσταρε μια φωτογραφία, είχε βγει, θα βγάλω και γω τώρα μια από το καφέ να ανεβάσω». Ακούω από το διπλανό – αρκετά απομακρυσμένο λόγο συνθηκών – τραπέζι. Ένα νέο κορίτσι, φρέσκο κι όμως θαμπό, φορτωμένο μακιγιάζ και αγωνία, κουρασμένο από τη διπλή ζωή που καλείται να προλάβει.

«Έχω χάσει τις μέρες.. τι μέρα έχουμε;» Tον βλέπω από την άλλη πλευρά της οθόνης, ξυρισμένο αλλά και όχι, ντυμένο με ρούχα δουλειάς αλλά και όχι, κουρασμένο αλλά και όχι. «Δουλεύω μέσω υπολογιστή αλλά και δεν δουλεύω.. κάθομαι αλλά και δεν κάθομαι. Δεν έχω όρεξη να δουλέψω και όταν δε δουλεύω νιώθω ενοχές. Που θα

«Και να που αλεπού και αλεπουδάκι έχουν την ίδια ηλικία. Οδηγός για γονείς σ' αυτές τις δύσκολες μέρες. Και όχι μόνο.» Μαμά θα αρρωστήσουμε όλοι? Πότε θα πάω πάλι σχολείο? Ο παππούς θα πεθάνει? Και ξαφνικά γεμίσαμε ερωτήσεις και μ ΄ένα παράδοξο τρόπο , όσο περισσότερες γίνονται εκείνες, τόσο οι απαντήσεις μοιάζουν να στερεύουν. Εξάλλου

Γιατί να φοβάμαι εγώ τα αεροπλάνα που μου αρέσει τόσο πολύ να ταξιδεύω; Δε μπορούσε να τα φοβάται ο αδερφός μου που βαριέται τα ταξίδια; Ή η θεία μου που δεν την ενδιαφέρει να βγει από το σπίτι; Όχι δε θα μπορούσε. Γιατί απλά ο φόβος κρύβει και προϋποθέτει επιθυμία. Συναντώ συχνά ανθρώπους γεμάτους φοβίες,

Συναντώ συχνά ανθρώπους που παραπονιούνται ότι είναι κουρασμένοι και όταν παίρνουν την απάντηση ότι κουράζονται από αυτά που δεν κάνουν και όχι από αυτά που κάνουν η ερώτηση που ακολουθεί είναι σχεδόν πάντα η ίδια… «Τι εννοείτε;» Πόσο τελικά ζούμε το σήμερα και χαιρόμαστε αυτό που κάνουμε; Έχει γίνει πλέον καθημερινότητα μας να μπαίνουμε είτε

«Μήπως έχω όγκο στο κεφάλι;», «Μήπως πεθαίνω και δεν το ξέρω;», «Γιατί να με πιάνουν αυτές οι ζαλάδες συνέχεια;», «Κάθε βράδυ με πιάνει δύσπνοια.», «Νιώθω τα χέρια μου να ιδρώνουν, έχω θολούρες και δε βλέπω καθόλου καλά», «Έχω γεμίσει με καντήλες», «Δεν μπορώ να σταθώ από τον πονοκέφαλο και τώρα που σας μιλάω με δυσκολία

«Παρόλο που ξέρω ότι δεν πρέπει… συνεχίζω και τρώω. Δεν είμαι αρκετά πειθαρχημένη». «Όταν είμαι στεναχωρημένη είναι το μόνο που με παρηγορεί. Μετά όμως είμαι χειρότερα..» Λόγια που τα ακούμε συχνά ή τα λέμε και εμείς οι ίδιοι.. Είναι όντως θέμα πειθαρχίας η παχυσαρκία; Και γιατί, ενώ είμαστε απόλυτα πειθαρχημένοι στη δουλειά μας και στην