"Τα Νέα", 26-03-2022 Άρθρο της Δρ Άννας Κανδαράκη «Σύγχρονη Μήδεια;» « Έγκλημα ή τραγικό παιχνίδι της μοίρας ;» Παχυλοί τίτλοι σε εφημερίδες και σάιτ.Πιεστικές ερωτήσεις δημοσιογράφων για ερμηνείες, διαγνώσεις και ατελείωτες υποθέσεις: Πως μπορεί μια μάνα που έχει χάσει τρία παιδιά να βγαίνει στις τηλεοράσεις; Να κρατάει τη ψυχραιμία της και να ανεβάζει φωτογραφίες στο διαδίκτυο; Να πίνει καφέ την
Χτες στο Mega Tv στην εκπομπή Κοινωνία Ώρα Mega είχαμε μια ουσιαστική κουβέντα με τον @jordanxas την @anthivoulgari και τον καθηγητή κ. Ιωαννίδη. Μιλήσαμε για την σύνδεση ψυχικής και οργανικής υγείας και ποσό σημαντικό είναι να μην παρασυρθούμε απο τις αρνητικές συνθήκες. Να μην παραιτηθούμε. Θυμηθείτε ότι τις συνθήκες στα δικά μας σημαντικά τις
Ένα πρωινό Δευτέρας έκανα μια βόλτα στη γειτονιά, από αυτές τις καινούργιες βόλτες, που τώρα τις μαθαίνουμε πρώτη φορά, λες και ξαφνικά γέμισε η πόλη δρόμους και μονοπάτια, λες και ξαφνικά αποκτήσαμε πόδια που δεν ησυχάζουν, και πνευμόνια που λαχταρούν οξυγόνο. Χαμογελούσα συνειδητοποιώντας, πόσο παράδοξο είναι η λέξη «Δευτέρα» και «πρωινή βόλτα» να συναντιούνται
Ατελείωτα ρεπορτάζ, ημίγυμνες φωτογραφίες με θολά πρόσωπα, αποκαλυπτικές πόζες, βραδινά φορέματα και έκπληκτοι γείτονες να μιλούν για «μια ήσυχη κοπέλα που δεν είχε απασχολήσει ποτέ». Μέσα από αυτή τη διαβόητη ιστορία με το βιτριόλι ήρθαν τόσα ερωτήματα σε πρώτο πλάνο: η ομορφιά, τα κοινωνικά δίκτυα, η ψυχική υγεία και η περίφημη λεπτή κλωστή ανάμεσα στην
«Μόλις ανέβασε στόρι. Να το δω; Χθες βράδυ πόσταρε μια φωτογραφία, είχε βγει, θα βγάλω και γω τώρα μια από το καφέ να ανεβάσω». Ακούω από το διπλανό – αρκετά απομακρυσμένο λόγο συνθηκών – τραπέζι. Ένα νέο κορίτσι, φρέσκο κι όμως θαμπό, φορτωμένο μακιγιάζ και αγωνία, κουρασμένο από τη διπλή ζωή που καλείται να προλάβει.
«Έχω χάσει τις μέρες.. τι μέρα έχουμε;» Tον βλέπω από την άλλη πλευρά της οθόνης, ξυρισμένο αλλά και όχι, ντυμένο με ρούχα δουλειάς αλλά και όχι, κουρασμένο αλλά και όχι. «Δουλεύω μέσω υπολογιστή αλλά και δεν δουλεύω.. κάθομαι αλλά και δεν κάθομαι. Δεν έχω όρεξη να δουλέψω και όταν δε δουλεύω νιώθω ενοχές. Που θα
«Και να που αλεπού και αλεπουδάκι έχουν την ίδια ηλικία. Οδηγός για γονείς σ' αυτές τις δύσκολες μέρες. Και όχι μόνο.» Μαμά θα αρρωστήσουμε όλοι? Πότε θα πάω πάλι σχολείο? Ο παππούς θα πεθάνει? Και ξαφνικά γεμίσαμε ερωτήσεις και μ ΄ένα παράδοξο τρόπο , όσο περισσότερες γίνονται εκείνες, τόσο οι απαντήσεις μοιάζουν να στερεύουν. Εξάλλου
Γιατί να φοβάμαι εγώ τα αεροπλάνα που μου αρέσει τόσο πολύ να ταξιδεύω; Δε μπορούσε να τα φοβάται ο αδερφός μου που βαριέται τα ταξίδια; Ή η θεία μου που δεν την ενδιαφέρει να βγει από το σπίτι; Όχι δε θα μπορούσε. Γιατί απλά ο φόβος κρύβει και προϋποθέτει επιθυμία. Συναντώ συχνά ανθρώπους γεμάτους φοβίες,
