Ένα πρωινό Δευτέρας έκανα μια βόλτα στη γειτονιά, από αυτές τις καινούργιες βόλτες,  που τώρα τις μαθαίνουμε πρώτη φορά, λες και ξαφνικά γέμισε η πόλη δρόμους και μονοπάτια, λες και ξαφνικά αποκτήσαμε πόδια που δεν ησυχάζουν, και πνευμόνια που λαχταρούν οξυγόνο. Χαμογελούσα συνειδητοποιώντας, πόσο παράδοξο είναι η λέξη «Δευτέρα» και «πρωινή βόλτα» να συναντιούνται

 Ατελείωτα ρεπορτάζ, ημίγυμνες φωτογραφίες με θολά πρόσωπα, αποκαλυπτικές πόζες, βραδινά φορέματα και έκπληκτοι γείτονες να μιλούν για «μια ήσυχη κοπέλα που δεν είχε απασχολήσει ποτέ». Μέσα από αυτή τη διαβόητη ιστορία με το βιτριόλι ήρθαν τόσα ερωτήματα σε πρώτο πλάνο: η ομορφιά, τα κοινωνικά δίκτυα, η ψυχική υγεία και η περίφημη λεπτή κλωστή ανάμεσα στην

«Μόλις ανέβασε στόρι. Να το δω; Χθες βράδυ πόσταρε μια φωτογραφία, είχε βγει, θα βγάλω και γω τώρα μια από το καφέ να ανεβάσω». Ακούω από το διπλανό – αρκετά απομακρυσμένο λόγο συνθηκών – τραπέζι. Ένα νέο κορίτσι, φρέσκο κι όμως θαμπό, φορτωμένο μακιγιάζ και αγωνία, κουρασμένο από τη διπλή ζωή που καλείται να προλάβει.

«Έχω χάσει τις μέρες.. τι μέρα έχουμε;» Tον βλέπω από την άλλη πλευρά της οθόνης, ξυρισμένο αλλά και όχι, ντυμένο με ρούχα δουλειάς αλλά και όχι, κουρασμένο αλλά και όχι. «Δουλεύω μέσω υπολογιστή αλλά και δεν δουλεύω.. κάθομαι αλλά και δεν κάθομαι. Δεν έχω όρεξη να δουλέψω και όταν δε δουλεύω νιώθω ενοχές. Που θα