Συναντώ συχνά ανθρώπους που παραπονιούνται ότι είναι κουρασμένοι και όταν παίρνουν την απάντηση ότι κουράζονται από αυτά που δεν κάνουν και όχι από αυτά που κάνουν η ερώτηση που ακολουθεί είναι σχεδόν πάντα η ίδια… «Τι εννοείτε;»
Πόσο τελικά ζούμε το σήμερα και χαιρόμαστε αυτό που κάνουμε; Έχει γίνει πλέον καθημερινότητα μας να μπαίνουμε είτε σε κατάσταση αναμονής περιμένοντας το αύριο για να ζήσουμε, κάνοντας υπομονή να έρθει το Σαββατοκύριακο, τα Χριστούγεννα ή το καλοκαίρι, είτε σε κατάσταση αναπόλησης και νοσταλγίας για το χτες. Χωρίς να καταλαβαίνουμε οτι αφήνουμε την πραγματική ζωή για μερικές παρενθέσεις.
Και πώς λοιπόν να ζήσω το σήμερα; Τι να κάνω για να μη χάνω τη ζωή;
Μήπως για αρχή να ξεκινήσεις να εκτιμάς τα αυτονόητα…;
Εκτίμησε αυτόν που δε βιάζεται να βάλει ταμπέλες και να καταδικάσει. Που δε θα κορνάρει βρίζοντας τον μπροστινό που αργεί να ξεκινήσει στο φανάρι, που δε βιάζεται να πει τρελό τον άνθρωπο που μιλάει μόνος του, που δε χαρακτηρίζει άγριο και επικίνδυνο τον αλλοδαπό που βρέθηκε μόνος σε μια αφιλόξενη χώρα. Εκτίμησε εκείνον που δε χρειάζεται να του συμβεί για να καταλάβει, εκείνον που επιτρέπει στον άλλο να κάνει λάθος, όχι γιατί « όλοι κάνουμε», αλλά γιατί κάποιες φορές μπορεί αυτό το λάθος εκείνη τη στιγμή να φαντάζει η μόνη επιλογή.
Εκτίμησε τα ζευγάρια που όταν έξω ο ήλιος λάμπει, δεν στοιβάζουν τα παιδιά τους μέσα σε ανθυγιεινά εμπορικά κέντρα. Που δεν στρουθοκαμηλίζουν ότι περάσανε μαζί τον χρόνο τους, μη θέλοντας να παραδεχτούν ότι βαριούνται ο ένας τον άλλο και ακόμα πιο πολύ τον εαυτό τους. Εκτίμησε τους συντρόφους που θέλουν να καταλάβουν τον άλλον, για ποιο λόγο θυμώνει, για ποιο λόγο γκρινιάζει, για ποιο λόγο σιωπά, και όχι απλά να υπομένουν μέχρι να σταματήσει. Χωρίς να καταλαβαίνουν ότι ακριβώς εκεί τελειώνει ο έρωτας, όταν πας να αντέξεις και όχι να καταλάβεις.
Εκτίμησε τους ανθρώπους με τις άσπρες μπλούζες που σώζουν σώματα και ψυχές με την ίδια ταπεινότητα που ο κηπουρός θα φροντίσει τον άρρωστο σπόρο. Εκτίμησε μια απλή βόλτα στο σκοτάδι αναζητώντας τα πρώτα πεσμένα φύλλα, με ζεστή την παλάμη του στα χέρια σου, χωρίς να χρειάζεσαι την τυποποιημένη, φτιασιδωμένη, εύκολη εικόνα μέσα σ’ ένα μπαρ με αλκοόλ, μακιγιάζ και πολύκοσμη μοναξιά.
Εκτίμησε εκείνον που στη φροντίδα βάζει τρυφερότητα. Που θα ρωτήσει πως είσαι σήμερα και θα περιμένει ν’ ακούσει την απάντηση. Που δεν εκτελεί διεκπεραιωτικά. Εκτίμησε τη δημιουργικότητα της μητέρας που σκέφτεται « τι να τους φτιάξω σήμερα;» και θέλει να ‘ναι υγιεινό αλλά και νόστιμο. Εκτίμησε το σύντροφο που ξέρει να είναι ερωτικός ακόμα και στην ασχήμια της αρρώστιας. Γιατί φροντίδα χωρίς τρυφερότητα είναι φυλακή.
Εκτίμησε τον καινούργιο συνάδελφο που θα χαμογελάσει και δε θα φοβηθεί αν κινδυνεύει με την παρουσία σου. Που δε θα πέσει στην παγίδα να κατηγορήσει, γιατί του είναι πιο εύκολο να υποβιβάσει, από το να γίνει ο ίδιος καλύτερος.
Εκτίμησε τη συνέπεια. Εκείνον που θα πει «θέλω» όταν θέλει , «σ’ αγαπώ» όταν αγαπάει και «είμαι εδώ» όταν είναι.
Εκτίμησε εκείνον που ξέρει να εκτιμάει. Εκείνον που σέβεται. Γιατί σεβασμός χωρίς συνέπεια δε νοείται. Συνέπεια σ’ αυτό που λες, σ’ αυτό που κάνεις σ΄αυτό που είσαι.
Εκτίμησε το σύντροφο που δεν ενισχύει ανασφάλειες, προσπαθώντας να καλύψει δικές του. Που δεν αφήνει υπονοούμενα για καλύτερες αναλογίες μέσα απο χειρουργικά νυστέρια, που δεν υποτιμά για να μη νιώθει απειλή, που δεν ευνουχίζει για να έχει έλεγχο. Εκτίμησε εκείνον που ξέρει να αναδεικνύει και να καμαρώνει αυτό που επέλεξε να έχει δίπλα του. Γιατί όταν υποτιμάς την επιλογή σου υποτιμάς εσένα.
Εκτίμησε εκείνον που δε θυσιάζεται. Εκείνον που δε ψάχνει ένοχο για αυτό που ζεί ή δε ζει, ή γι αυτό που δεν έζησε. Που αναλαμβάνει την ευθύνη να είναι ελεύθερος μέσα από τη δέσμευση της επιλογής του. Που δε φορτώνει ενοχές και δεν κυλιέται την ηδονή της θυματοποίησης ως έρμαιο της μοίρας.
Εκτίμησε εκείνον που αποχωρεί οριστικά. Εκείνον που σέβεται τον πόνο που προκαλεί, και δεν πηγαινοέρχεται, με «δε ξέρω», «ίσως» και «μπορεί». Που δεν «παρασύρεται σε στιγμές αδυναμίας», δεν πατάει συναισθήματα για να ταΐσει έναν αχόρταγο ναρκισσισμό, αφήνοντας ενδεχόμενα ανοιχτά να μπάζουν ψεύτικες ελπίδες.
Εκτίμησε εκείνον που πονάει με αξιοπρέπεια. Χωρίς να ζητάει τον οίκτο, να ζητιανεύει προσοχή και να καλλιεργεί ενοχές. Γιατί η ποιότητα φαίνεται στον πόνο και στο αντίο.
Εκτίμησε αυτόν που δεν θεωρεί τίποτα αυτονόητο. Που δεν θεωρεί αυτονόητο τον άνθρωπο που κοιμάται δίπλα του, επειδή ξέρει ότι κοιμόταν χτες και ανόητα πιστεύει ότι θα κοιμάται και αύριο, που δεν θεωρεί αυτονόητη την καινούργια ζωή που έρχεται στον κόσμο, το νερό που θα πιεί και τον διπλανό που θα του πει καλημέρα.
Εκτίμησε τον εαυτό σου, που ενώ τον συνάντησες κάπου στις παραπάνω γραμμές δε φοβάσαι να το αναγνωρίσεις. Που δε φοβάσαι να αναγνωρίσεις ότι δυσκολεύεσαι, που δεν περιμένεις να εκτιμηθείς για να εκτιμήσεις, αλλά το ανάποδο.. Που μέσα στην αγωνία σου είσαι αισιόδοξος. Γιατί αισιόδοξος δεν είναι ο ρομαντικός ονειροπόλος που βλέπει τ’ άδεια ποτήρια γεμάτα, είσαι εσύ που η επιθυμία σου να ξεδιψάσεις σε ορκίζει να βρεις το πιο γάργαρο νερό.
Ξεκίνα.. και είθε οι πηγές που συναντάς να σε ξεδιψάνε τόσο όσο να είσαι πιο διψασμένος για τις επόμενες.
